Problem niepowodzenia w rozrodzie towarzyszy gatunkowi człowieka od zawsze, występuje globalnie, niezależnie od rasy czy miejsca zamieszkania. Według WHO dotyczy to nawet co szóstej pary starającej się o ciążę, a udział czynnika męskiego sięga 50%. Rozwój technik wspomaganego rozrodu: inseminacja (1790 r.) czy przeprowadzone niemal dwa wieki później zapłodnienie pozaustrojowe – IVF (1978 r.) dawały szanse na rodzicielstwo wielu starającym się parom. Mimo tych osiągnięć niepłodne związki z dominującym czynnikiem męskim, gdzie stwierdzano brak plemników w nasieniu, pozostawały przez lata nierozwiązalnym problemem klinicznym. Od chwili wprowadzenia do medycyny rozrodu człowieka zapłodnienia pozaustrojowego z iniekcją do oocytu męskiej gamety – ICSI (1992 r.) rozwinęły się techniki pozyskiwania plemników od pacjentów z azoospermią. Opisana w 1998 r. operacyjna biopsja jądra z użyciem mikroskopu operacyjnego – microTESE (m‑TESE) okazała się w tym zakresie najbardziej efektywną chirurgiczną procedurą i umożliwiła włączenie do rozrodu kolejnej grup niepłodnych mężczyzn, uprzednio dyskwalifikowanych z powodu azoospermii. Autor przedstawia osobiste doświadczenia w wykonywaniu biopsji jąder z zastosowaniem mikroskopu operacyjnego, przeprowadzonych w jednym ośrodku leczenia niepłodności od 2012 r.