W niniejszym artykule dokonano przeglądu piśmiennictwa związanego z udziałem czynnika męskiego w poronieniach, przede wszystkim nawracających. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Rozrodu i Embriologii Człowieka z 2017 r. (ESHRE, ang. European Society of Human Reproduction and Embriology) za samoistne poronienia nawracające uznaje się co najmniej 2 następujące po sobie poro­nienia (utrata ciąży wewnątrzmacicznej) przed 24. tygodniem ciąży. Nie ulega wątpliwości, że rozszerzona diagnostyka, zwłaszcza molekularna, pozwoliła na zweryfikowanie nie tylko udziału czynnika żeńskiego w poronieniach, ale także męskiego, który niejed­nokrotnie był pomijany. Dlatego też większość prac klinicznych i opracowań w postaci metaanaliz danych dotyczy populacji żeń­skiej. Jednak wielu autorów jako przyczynę poronień podaje: 1) liczbowe i strukturalne zaburzenia chromosomowe często związane z nieprawidłowościami spermatogenezy, 2) polimorfizmy genu HLA-G (ang. human leukocyte antigen-G), 3) allotypy antygenu HLA‑C i związane z nimi haplotypy genów KIR (ang. killer cell immunoglobulin-like receptors), 4) mutacje i zmiany polimorficzne genów odpowie­dzialnych za trombofilię, 5) mikrodelecje i polimorfizmy chromosomu Y, 6) zaburzenia epigenetyczne, 7) strukturalne i funkcjonalne defekty plemników, ze szczególnym uwzględnieniem statusu ich chromatyny, 8) stres oksydacyjny w nasieniu oraz 9) zaawansowany wiek mężczyzny. Należy zwrócić uwagę, że prezentowane przez autorów wyniki często są niezgodne i niejednoznaczne, co powoduje potrzebę prowadzenia dalszych badań, również w celu opracowania odpowiednich i opartych na dowodach algorytmów diagnostyczno­-terapeutycznych uwzgledniających udział czynnika męskiego w poronieniach.